مدح و منقبت امام رضا علیه‌السلام
وقتی از معجونِ خاک و اشک، انسان خلق شد مثل احوالِ دلِ تنگـش پـریشان خلق شد روزهای دور، بر انسان و دلتنگی گذشت تا برای گریه‌هایش شامِ هجران خلق شد آسمان از تشنگی‌های بیـابان بغض کرد اشک‌هایش ریخت روی خاک، باران خلق شد عـشـق آمـد تا بـسـوزانـد دلِ عـشـاق را عشق در انسان نه، آتش در نیستان خلق شد نـقـطـۀ پـرگـارِ عـالـم، کعـبۀ بیت‌الحرام فاش شد، تا بـاء بـسـم‌الله قـرآن خلق شد هیچ خلقی هـدیه‌ای شایـستۀ مولا نداشت تا به قربانِ امیرالمؤمنین، جان خلق شد در ازل وقتی خدا تصویرِ سلمان را کشید از غبار پای حیدر خاکِ ایران خلق شد خونِ حیدر در رگِ خشکِ بیابان‌ها دوید قلبِ ایران زنده شد وقتی خراسان خلق شد تا حدیثی از طلا دور خـراسان حلقه زد مأمنی از نور، دور از چنگِ شیطان خلق شد خاک نیشابور وقـتی شد قدمگـاهِ بهـشت باغی از فیروزه در قلبِ بیابان خلق شد پادشـاهـانِ کـذایـی را گـدایی پـیـشـه شد تا که با شاهِ خراسان، نامِ سلطان خلق شد تا بیـفـتـد از سرِ شـاهـان کـلاهِ اعـتـبـار زیر چترِ گنبد و گلدسته، ایوان خلق شد دردها بیـراهه می‌بـستـند بر دارو دخیل عاقبت در پنجره‌فـولاد، درمان خلق شد دعبل و شعر و عبا راه غزل را باز کرد با امامِ شاعران دیوان به دیوان خلق شد |